بیشه از آوار ناگاه ملخ می نالید. در پس پشت پسته های نرسیدن باغی ست. میوه های سرخ جاودانگی ست. به چیدن میوه های باغ کیفر دهد. من از تمامی آن غم چاله ها گذشتم. نه به آز بلعیدن میوه های باغ سودای جاودانگی. به هنگامی که هر ثانیه چون دشنه ای بی مرهم فرود می آید. تا گهواره ی چند هزاره ی دیگر. تا گهواره ی چند هزاره ی دیگر. نوسان بیداری یکی چو او باشد.

با تو پیسوز ترانه یه چراغ شعله ور بود. لحظه ها چه عاشقانه قاصدک چه خوش خبر بود. کوچه ها بدون بن بست آسمون پر از ستاره. شبا بی هراس خنجر واژه ها شعر دوباره. بوته ی یاس دیگه اون. عطری که دوس داشتی نداد. تکیه دادم به غرورم تا دیگه از پا نیفتم. چه ترانهبی اثر بود مثل مش زدن به دیوار. دس تکون دادن آخر توی اون کوچه ی خلوت. بوته ی یاس دیگه اون.

کسایی که هر چی که قلبشون بگه گوش می دن. انگار راخت تر می خوابه با نغمه ی جدایی. با عکس اون شاید یه ساعتی خوابم می بره. منتظرهیچ کس نیستم تا یه روزی بیاد. با دستاش آروم بزنه به شیشه ی پنجره. انگار راخت تر می خوابه با نغمه ی جدایی. ته دلم همش می گم اگه بیاد محشره. دلم با عشقش همه ی ناز اونو می خره. من نگران چشمای روشنشم یه عالم.